Yazar: Ahmet Ömer ORUÇ (12 Yaşında)
Karanlık görüyorum önümde,
Bir daha asla aydınlanmayacak gibi.
Boş renkler görüyorum önümde,
Bir daha asla ahengine kavuşamayacak gibi.
Düşünüyorum, içli içli
Sonra diyorum ki neyse ki
Neyse ki ben hayattayım.
Hayattayım ama hayatta mıyım belli değil.
Kimi zaman ışıktan hızlı zaman,
Beni ürkütüyor,
Sarıyor etrafımı, çehremi parçalıyor.
Yeni bir umudun yeşermesine engel oluyor.
Düşleyebilirim onu sonsuza kadar,
Ama ne çare, eninde sonunda gelecek, bulacak beni.
Belki Prometheus gibi çarmıha gerilip,
Belki Sezar gibi aldatılarak.
Bu soruya ne Sokrates, ne Aristoteles;
Ne Eflatun, ne Euripides cevap verebilir?
Anca Horatius dizelerinde anlatabilir,
Belki de mübalağa yapar Persius.
Tarihin tozlu sayfalarında bulur beni Homeros.
Zira hepsi bilir bunların,
Ölüm kaçınılmazdır.
İster düşle ister düşleme,
Her canlı gibi sen de eninde sonunda erişeceksindir.