Bir Kelaynak Masalı

Yazar: Elif Verda Baran (10 yaşında)

Çizer: Fatma Zehra Demirci (12 yaşında)

Oturdum, oturdum

Yağlı hamur yoğurdum,

Bir masal yazmaya koyuldum.

Bir zamanlar Orta Doğu’da

Bir kelaynak yaşarmış

Kanyalek adında.

Severmiş arkadaşlarını,

Hile hiç yapmazmış,

Hele ki saklambacı çok güzel oynarmış.

Bir gün oynarken arkadaşlarıyla

“Şurası mı, burası mı?” diye dolaşan Kanyalek

Kaybolmuş bir anda.

Kanyalek şaşırmış,

Korkudan ağlamış,

Bilmediği bir yerde tek başınaymış.

Aramış bir çıkış yolu,

Bulamamış fakat

“Neredeyim?” diye düşünmeye başlamış.

Bir ses duymuş, ürpermiş,

Ama sonra merak edip

Sesi takip etmiş.

Ne görsün?

Bir kelaynak,

Ağlamaklı gözlerle ona doğru bakıyor.

Sormuş Kanyalek,

Merak edip:

“Adın ne senin?” diye.

Kelaynak cevap vermiş:

“Geronticus benim adım,” demiş.

Kanyalek “Memnun oldum.” diye karşılık vermiş.

“Seninki ne?” diye sormuş Geronticus.

“Kanyalek.” demiş bizimkisi,

Kırpıştırıp gözlerini.

Bitince tanışmaları,

Yola çıkmışlar

Bilmedikleri bir yere doğru.

Az gitmişler, uz gitmişler,

Birbirlerine kendilerinden bahsedip

Sohbet etmişler.

Sonra bir mağara çıkmış karşılarına.

Bakmışlar, kimse yok,

Dinlenmek için biraz kalmışlar orada.

Kanyalek, bulmak için yemek,

Çıkmış dolaşmaya.

Geronticus kalmış mağarada, tek başına.

Aradan biraz zaman geçmiş,

Kanyalek dönmeyince

Geronticus telaşa kapılmış.

Tam umudunu kesmiş,

Ağlayacak iken

Kanyalek’i görmüş ve bir “Oh!” çekmiş içinden.

Kanyalek geri dönünce

Yemeklerini yemişler güzelce,

Yola çıkmadan dinlenmişler iyice.

Yürümüşler, yürümüşler

Günlerce, haftalarca,

Artık dayanamaz olmuşlar yorgunluğa.

Sonra bir ağacın yanına

Oturmuşlar dinlenmek için.

Çiçekli kapıyı fark etmişler o anda.

Kapıyı açıp girmişler içeri.

Ne görsünler peki?

İçeride Kayıp Kelaynak Ülkesi!

Yüzlerce, hatta binlerce

Kelaynak karşılarında,

Kendilerine bakıyormuş şaşkınlık içinde.

Kanyalek sevinmiş,

Geronticus havalara uçmuş.

İkisi de aynı düşüncedeymiş.

Geronticus “Kalalım.” demiş,

Kanyalek onay vermiş:

“Burada kalalım öyleyse.” demiş.

Ülkenin kralına varıp

Anlatmışlar her şeyi,

İstemişler kendisinden orada kalma iznini.

Kayıp Kelaynaklar Ülkesi’ne

İki üye daha katılmış,

Bir gün evlerine dönme ümidiyle…