Susmuş Kuşlar

Yazar: Sibel Özbey (11 Yaşında)

Şef Editör: Bilge Özsoy

9 ay sonra bir Güneş doğdu,

Adını annesi koydu.

Güneş’in en sevdiği hayvan kuş oldu,

Annesini hep yordu.

Günlerden bir gün annesi bir ders vermek istedi,

Ev sanki bir hayvanat bahçesi

Annesi kuş hiç sevmezdi,

Ama Güneş hep “Kuş!” diye başının etini yerdi.

Bir gün yanına bir dede geldi,

Anneye tohum verdi,

Bu tohum sihirliydi,

Tohum sayesinde kuşlar Güneş’le beraber susacak idi.

Kadıncağız buna çok mutlu olmuştu,

Bu dedeye karşı bir borç olmuştu

Olsun, sonuçta bir çare bulunmuştu,

Tohumu verdikten sonra herkes susmuştu.

Artık kadın çok rahattı,

Bir gün bir yumurta çatladı

Kadıncağız korkudan çığlık attı,

“Yine mi ses?” diye yakındı…

Kadın “Yoruldum,” dedi içinden.

Sesten gürültüden

Ne yapacağını bilemedi kadın

Canı artık çok sıkkın…

Çözülmez dediği sorun çözülmüştü,

Ama içine bir sıkıntı düşmüştü

Sesi özlemişti çünkü.

Artık ev ıssız bir yere dönüşmüştü.

Çözüm arıyordu yine,

Ne yapsa bilemedi gene.

Geldi aynı dede,

Bu sefer bir düdük verdi eline.

Bu düdük bu sefer ne işe yarayacaktı?

Düdüğü çaldığında ev eski hâline dönecekti.

Kadıncağız mutluluktan ağlamıştı,

Ne yapacağını bilememişti.

Artık neşesi yerine gelmişti,

Herkes eski hâlindeydi,

Evin bu hâli herkesi şenlendirmişti

Herkes mutlu bir şekilde hayatına devam etti...