Adını Taşıyamayan Çocuk

Yazar: Elif Sare Şentürk (10 yaşında)

Editör: Kerem Alparslan ( 13 yaşında)

Merhaba ben Kavi. Bu hikâyenin ana karakteriyim.  Ama kitabın yazarından şikayetçiyim. Bana Kavi isminin verdi ama bu isim bana hiç mi hiç uymuyor! Neden mi çünkü ‘’Kavi’’ ismi güçlü, dayanıklı gibi anlamlar taşıyor ama (yazarın betimlediğine göre) ben zayıf, güçsüz ve dayanıksızım.  Yazarın bu ismi neden bana uygun gördüğünü anlamadım. Artık okula başlayacağım ama yazar herhalde sınıftaki arkadaşlarımın ismimle dalga geçmesini istiyor.

-Hey Kavi! Bu hikâyenin yazarı benim! İşime karışma. En sonunda anlarsın isminin neden Kavi olduğunu. Bir de beni okuyuculara şikâyet etme yoksa hikâyenin sonunu hiçbir zaman öğrenmezsin.

Okulun ilk günü geldi çattı. Sınıfı girince endişelerim arttı. Sınıftaki arkadaşlarımın hepsi benden iri ve güçlü duruyor.  (Ah bu yazar yok mu kesin sınıftakileri benle dalga geçirecek). Daha ilk teneffüs zilinde arkadaşlarım benle dalga geçmeye başladı bile. Ay şu ders bitsin de yazarla bir konuşayım.

-Evet Kavi, ne istiyorsun söyle bakalım.

-Şu benim adımı değiştirsen ya da en azından birazcık olayları güzelleştirsen mi acaba?

-Bana güven hikâyenin sonuna çok az kaldı. Ama sana küçük bir ipucu, ben senin yerinde olsam yarın okulda izleyeceğin animasyonu sabırsızlıkla beklerdim.

Ertesi gün Kavi okula gittiğinde öğretmeni ona sabırsızlıkla beklediği animasyon filmini izletti. Fakat bu animasyonu Kavi hariç sınıfında hiç kimse sevmemişti. Artık Kavi okuldan eve mutlu dönüyordu.

-Evet Kavi, şimdi bana boş yere kızdığını ve sebebini sonra öğreneceksin dediğimi anladın mı?

-Gerçekten anladım. Galiba senin hakkında yanlış düşünmüşüm.

-O zaman okuyucularımıza animasyonunun konusunu sen anlat da bu hikâyeyi bitirelim.

-Evet, benim okulda izlediğim animasyon gerçek gücün sabredebilme ve iyi düşünebilme olduğu hakkındaydı. Bu film sayesinde benle alay etseler bile sabredip asla moralimi bozmayacağım. Çünkü onları istediği tam da bu.

-Kavi artık kendi adına tam anlamıyla aitti.

-Sözümü kestin!

-Ayy, başlarım şimdi senin sözüne, neyse sen devam et o zaman önemli sözüne.

-Sonraki maceralarımızda bana daha az acı çektirsen?

-Bu muydu önemli sözün? Neyse artık bu hikâyenin de sonu geldi çattı. Haydi Allah’a emanet olun.