Doğruyu Bulmak

Yazar: Berra Kandemir (11 yaşında)

Merhaba. Benim adım Cedric. 13 yaşındayım ve New Orleans’ta yaşıyorum. Babam büyük bir ilaç firmasının kurucusu. Annem ise ev hanımı. Babam normalde işe 09.00 gibi gider,  17.00 de ise eve gelirdi. Ama son zamanlarda yüzünü neredeyse göremez olduk. Annemin dediğine göre bir ilaç üzerine çalışıyormuş ve bu ilaç sayesinde insanlar geçmişteki bütün kötü anılarını unutacak ve bu sayede insanlar her şeye daha pozitif bakabileceklermiş. Dürüst olmak gerekirse ben şu anki halimden mutluyum. Çünkü insanlar kötü anılarından ders çıkararak hatalarını düzeltebilir, yanlış yola gidenleri ise doğru yola yönlendirebilir. Neyse… Akşam babama bu durumu izah etmeye çalışırım. İnşallah bu fikre olumlu bakar…

Geçen bir günün ardından şunu söylemeliyim ki babam bu düşünceme çok sinirlendi ve benim bu işe karışmamamı söyledi. Bir üzücü haber daha ise ilaç firması ilaçları bugün satışa çıkardığı gerçeğiydi. Ve inanamıyordum. Bütün sevdiğim insanların anıları teker teker yok oluyordu ama bazıları… İlacı kullanan çoğu insan kötü anılarıyla beraber iyi anılarını da unutuyordu ve hatta bazıları tamamen hafıza kaybı yaşıyordu. İlacı içen kişilerden olan masum annem bana

- Sen hangi hakla bizim evimizde elini kolunu sallıya sallıya geziyorsun!

- E anne ben senin çocuğunum.

- Saçmalama. Yıl 2018 hangi kafada yaşıyorsun?

Neee?! Yıl 2034 bir kere. Bu iş çığırından çıkmaya başlamıştı. Bu işi kökünden halletmem gerekiyordu derkeen kapı çalmasın mı? Annem koşa koşa kapıya gitti ve kapıyı açtı. Yani öyle bir ses duydum. Annem :

- Mary! Hoş geldin new york’tan gelmeniz ne iyi oldu. Kaç gün kalıcaksınız burada?

Mary benim büyük kuzenim. Şu anda 26 yaşında. Bende hemen kim olduğuna baktım ve o da ne? Bu kuzenim Mary değil, bizim tonton yanaklı, iki çocuk sahibi ve her hafta bize tarifi çok çok gizli olan kapkeklerinden (şu ilaç işini halleder halletmez o leziz kapkeklerden bir tane isteyeceğim) her yaptığında bize de ikram eden komşumuz Carolina teyzeydi! Neyse… ne diyorduk? Bu iş çığrından çıkmıştı ve bu duruma bir son verilmeliydi.  Hemen yanımızdaki parka, toplantıya çağırdım bütün arkadaş grubumu(Axel, George, Fred, Charlie). Onlara daha önceden bu ilacı içmemelerini iyi ki söylemişim. Toplantıda Axel :

-Benim annem ve babam da şu sıralar bir garip davranıyorlar; ilk başta dediğine inanmadım ama sanırım haklısın.

Diğerleri de onayladılar.

-Arkadaşlar sohbetin sırası değil, bu soruna bir çözüm bulmalıyız ve sanırım ben çözümün ne olduğunu biliyorum. Ben küçükken babam beni firmanın fabrikasına götürmüştü ve 3. Katın sunundaki koridordan sağa, ardından sola ve tekrardan sağa dönünce çok gizli bir oda var. Ama oraya izinsiz girmek yasak. Eğer şansımız yaver giderse o odaya ulaşabiliriz.

-E o odaya girmek ne işimize yaracak ki?

-O oda ilaçlarda eğer sıkıntı olursa firmanın bütün fabrikalarında üretimi durdurmak için kullanılıyor.

Herkes anladığını ima edercesine sırıttıktan sonra plan kurmaya başladık. Güneş batmaya başladığında Georgelarda kalmak zorunda kaldım çünkü eğer eve gidersem annemin ilacın yan etkisinden dolayı bana nasıl davranacağını bilemiyordum. Hepimiz sabah erkenden kalktık ve ana fabrikaya doğru yola çıktık. Fabrikaya ulaşır ulaşmaz yedek işçi kıyafetlerinin bulunduğu odaya girip işçi tulumlarını üzerimize geçirdik. Fabrikadan çıkan her bir çıt sesi, alınlarımızdan ter halinde akıyordu. Sırada kameralara görünmeden o gizli odaya girmek vardı. Gizlice ilerlerken arkamızdan gelen bir ses neredeyse yüreğimizi ağzımıza getirecekti. İşin komik olan yanı ise charlie’nin anlık tepkisiydi:

-Bakın polis bey, benim hiçbir suçum yok ben ettim, siz etmeyin… daha yaşayacak çok ömrüm var

-Ne polisi yavrum ben kendi halinde bir işçiyim size sadece burada ne aradığınızı soracaktım

Yavaşça arkamıza döndüğümüzde derin bir oh çektik. Ben de babamdan aldığım güç ile

-Bir ilaçta sorun çıkmış, biz de onun için gizli odaya gidiyorduk.

-Ama biz zaten bütün ilaçların üretimini durdurmuştuk…

Şok olmuştuk. Nasıl olabilirdi bu? Ya işçi de ilacı içip bize yalan söylediyse… İçimizdeki o küçük ama kuşkulu endişe ile beraber evlere dağıldık

Akşam babam eve gelince bu işin aslını sordum. Babam:

-Bu ilacın yan etkilerini uzun zamandır takip ediyoruz ve daha ayrıntılı araştırma için şimdilik üretimini durdurmaya karar verdik. Keşke seni daha önceden dinleseydim ama şimdi yapılabilecek en doğru şey, ilacın etkisinin azalmasını beklemek.

Çok mutlu olmuştum. Bu haberi hemen arkadaşlarıma da ilettim. Artık güzel bir uyku çekebilirim.